Belgijska country verzija ‘Betty Blue’ jedan je od najvećih art-hitova sezone

Muzička drama Broken Circle Breakdown belgijskog režisera Felixa Van Groeningena pretvorila se tijekom posljednjih godinu dana u jedan od krupnijih europskih art-hitova sezone. Film 37-godišnjeg flamanskog režisera iz Genta premijerno je prikazan prošle zime u jednom od pobočnih programa Berlina, no nakon tog skromnog izlaska u svijet reputacija Van Groeningenovog filma počela se širiti poput zaraze.

“Broken Circle” prošle je jeseni iskočio s najviše - pet - nominacija za Europske filmske nagrade. Van Groeningenov film dobio je doduše samo jednu (glumici Veerle Baetens), no uspjeh kod europskih glasača katapultirao je film koji je u međuvremenu dobio Zlatni satelit, te nominacije za Cesara i Oscara. S obzirom da je “Broken Circle” već od naslova nadalje filoamerička posveta country kulturi, ne bi bilo posve iznenađujuće da belgijski film Oscara i dobije.

“Broken Circle Breakdown” krenuo je ovog tjedna u hrvatsku distribuciju pod distribucijskim naslovom “Alabama Monroe” koji je sačinjen od umjetničkih nadimaka dvoje glavnih junaka. Prvi od njih - Monroe ( Johan Heldenbergh, koji je ujedno autor teatarskog predloška) bendžoist je i šef blue grass benda koji uveseljava koncertima country poklonike po belgijskim provincijskim klubovima. Alabama/Elise (Baetens) pustopašna je lokalna djevojka koja se zaljubi u kuštravog svirača banja i u čas postane vokal sastava. Mladi par se vjenča i useli u staru flamansku farmu koju pretvore u hipijevski raj. Alabama - međutim - uskoro zatrudni, a mlade, neodgovorne boeme ideja o roditeljstvo ostavi duboko podijeljene. Ipak, Monroe i Alabama dobiju Maybelle, žive sretno i začuđujuće konvencionalno, sve dok ih jednog dana na zadesi strahota: djevojčica dobije leukemiju.

Van Groeningenov film - ukratko - izlaže kroniku jedne veze tijekom deset godina života i niza teških iskušenja. Ovaj kronikalni zaplet belgijski redatelj ne izlaže kronološki, nego kroz relativno zamršenu mrežu fleš bekova i fleš forvarda iz kojih gledatelj slaže mozaik. Film počinje tako što prati par u času kad je bolest djevojčice poodmakla, fleš bekovima se vraća na početke njihove veze, a u nastavku pratimo što se događa s parom nakon smrti djevojčice. Pri tom je neobičnost Van Groeningenova filma nesklad sadržaja i tona.

Film je prekrcan teškim motivima i nesrećom, no filmom dominira neki boemski vitalizam. Najbolji primjer za to je posljednja scena u kojoj bend pun hipija ateista pjeva nad mrtvim tijelom slavnu gospel himnu “Will the Circle Be Unbroken” - pjesmu koju su pjevali i Carter Family i Johnny Cash, te koja filmu daje ime. Ukratko, “Alabama Monroe” je film s puno velike sreće, puno velike nesreće, puno muzike, puno injekcija i infuzija, a dodate li još tomu i crtu političkog angažmana (u podršku medicinskom istraživanju matičnih stanica), rezultat je svojevrsna svaštara.

Ta svaštara velikom se broju ljudi očito svidjela, što nije slučajno i govori nešto o filmu. Meni osobno, međutim, “Alabama Monroe” ostavlja dojam neurednog filma koji nikad ne postaje više od saveza vlastitih dijelova. Prekonstruirana, cerebralna kompozicija filma vrlo rano postaje zamorna, ubije svako iznenađenje te uništava zametak melodrame. Spoj tragedije i “feelgood” muzičkog elementa za moj je ukus nategnut, a politički angažman filma skicozno nabačen. Kad se sve to skupa odgrne, u srži “Alabama Monroe” stoji zdrava srž, svojevrsna country-verzija “Betty Blue”. Ipak, do te zdrave srži u belgijskom se filmu katkad teško probiti.