PIŠE ALEKSANDAR DRAGAŠ Solo album oca indie-rocka ukazuje da ne postoje 'potrošeni instrumenti' nego samo istrošeni autori

Upitate li Davea Grohla, šefa Foo Fightersa koji u lipnju napokon stižu u Hrvatsku, da navede bend koji ga je najviše formirao kao glazbenika, velika je vjerojatnost da odgovor na to pitanje neće biti Nirvana, nego Hüsker Dü koji je prvi, uz R.E.M., Sonic Youth i Dinosaur Jr., probio led tadašnjeg srednjostrujaškog rocka i time omogućio proboj i Nirvani i drugima. Od postulata na kojima je počivao Hüsker Dü, brzina + melodija + buka = eksplozija, a nakon tri albuma u okviru grupe Sugar iz prve polovice 90-ih, Bob Mould ne odustaje ni na trinaestom solo izdanju. Prvom nakon sjajne trilogije - “Silver Age” (2012.), “Beauty & Ruin” (2014.) i “Patch The Sky” (2016.) - o sazrijevanju, starenju i smrti.

Ako je s njima ponovo izmislio sebe, ne toliko radi promjene stila koliko zbog jačine pjesama, Mould na “Sunshine Rocku” drastično mijenja tematiku, raspoloženje, pa i “mjesto radnje”. Naime, nakon smrti majke Mould se 2015. godine odselio u Berlin i očito opijen novim gradom, a koji je odabrao nakon dugog boravka u Minneapolisu, sjaji optimizmom do te mjere da je novi album besramno nazvao “Osunčani rock”. U doba kad mnogi konstatiraju smrt tog žanra, Mould i naslovom albuma sugerira da ga za takva razmišljanja boli ona stvar pa svoj gard doslovce pretače u zasljepljujuće melodije koje se uzdižu na zaglušujućem zujanju njegove gitare, uletima gudača Prague TV Orchestra i rafalima ritam-sekcije koju, kao i na prethodna tri albuma, tvore bubnjar Jon Wurster iz Superchunka i basist Jason Narducy koji je u tom bendu jedno vrijeme mijenjao Lauru Ballance.

Usput, Superchunk spadaju u onih nekoliko stotina “djece” koju su posijali Hüsker Dü čiji je underground-rock počivao na brzini Ramonesa, melodijama Beatlesa, buci Stoogesa, eksplozivnosti Clasha i psihodeliji Byrdsa. Ništa od slično impostiranog “Sunshine Rocka”, trideset godina nakon raspada Hüsker Dü, nije novo “pod svodom nebeskim”, ali oduševljava s koliko elana i vjere u ono što radi te žara i strasti u izvedbama zrači, izgleda, opet jako zaljubljeni Bob.

Ipak, do toga se ne dolazi bez mučnog preispitivanja samog sebe pa svako toliko “Sunshine Rock” zaklanjaju tamni i tmasti oblaci tjeskobe i bijesa. Davno se Bob zbog ljubavnih i inih razmirica razišao s Grantom Hartom, no zacijelo ga je preplavila tuga kad je drugi glavni autor i pjevač pjesama Hüsker Dü umro u rujnu 2017. godine, nepuna dva mjeseca uoči objave box-seta “Savage Young Dü” s ranim snimkama zajedničkog im benda bez čijeg bi doprinosa rock glazba odavno postala nepodnošljiva za slušanje ili još ranije postala utočište starijih.

U doba kad se mnogi odriču električne gitare, očevi indie-rocka Bob Mould (Hüsker Dü), Thurston Moore (Sonic Youth) i J. Mascis (Dinosaur Jr.) vibrantnim solo albumima ukazuju da ne postoje “potrošeni instrumenti” nego samo istrošeni autori. Veći je problem što su današnja vremena još nesklonija Mouldovoj estetici nego sredinom 80-ih iz kojih potječe i remek-djelo Hüsker Dü “New Day Rising” čija je erupcija i danas uzrok tsunamija “Sunshine Rocka” kojim odbija priznati “neumitnu smrt rocka”.